Jest trzecią co do wielkości górą Gruzji i drugim co do wysokości wulkanem Kaukazu. Zdaniem niektórych, do jego skalistych zboczy przykuto mitycznego Prometeusza... Chodzi rzecz jasna o leżący na granicy Gruzji i Rosji Kazbek (nazwa międzynarodowa), czy – jak wolą Gruzini – Mkinwarcweri.
Lato w tym roku nie rozpieszcza – zwłaszcza w Tatrach, gdzie trudno o choćby jeden dzień ze stabilną pogodą. Wakacje mają jednak swoje prawa, więc z pewnością znajdą się osoby, które podejmą ryzyko wysokogórskiej wędrówki pomimo nieodpowiednich warunków. Góry są dla ludzi, pamiętajmy jednak o bezpieczeństwie. Ku przestrodze przypominamy artykuł opublikowany w tatrzańskim numerze GÓR sprzed dwóch lat.
"Wiele osób zabierało się do spisania dziejów „Betlejemki” i robiło to mniej lub bardziej wnikliwie, ale dokładnej historii nikomu nie udało się odtworzyć. W mrokach przeszłości ginie prawda o tym, kto i kiedy jako pierwszy nazwał „Betlejemką” stojący za Karczmiskiem szałas na Hali Gąsienicowej. Ani kiedy przestał on być szałasem, a stał się schroniskiem dla ludzi gór. Zlewają się daty i opowieści. Odeszli już ci, którzy byli świadkami tamtych wydarzeń. Spróbuję więc opowiedzieć o czasach mojej tam bytności.(...)"
Wydanie drugie przewodnika Rudawy Janowickie Michała Kajcy przedstawia 1345 dróg wspinaczkowych i 550 bulderów. Przedstawiamy poniżej wybrane skałoplany i przykładowe strony, aby lepiej ukazać wnętrze przedownika oraz zachęcić do wspinaczki w rejonie Rudaw.
"Kolejny rok z rzędu przerwę urlopową zaplanowaliśmy na przełom września i października. Jesienne temperatury sprzyjają realizacji planów wspinaczkowych i zbieraniu owoców wakacyjnego treningu. Zwłaszcza jeśli mamy możliwość spędzić ten okres w Hiszpanii, gdzie króluje żółto-niebieska skała, kawa, słońce, wino i śródziemnomorska kuchnia. Nie chcieliśmy jednak odwiedzać Walencji, Andaluzji czy ostatnio wzburzonej politycznie Katalonii. Owszem, rejony te oferują świetne drogi i sprawdzone spoty, ale kieruje się tam większość wspinaczy. Tymczasem nasze plany zakładały odrobinę turystyki, odkrywanie nowych miejsc i mniej znanych hiszpańskich zwyczajów… Pozostało dokładniej przyjrzeć się mapie Półwyspu Iberyjskiego."
Niedawno ukazało się nowe wydanie przewodnika Rudaw Janowickich Michała Kajcy. Rejon mało popularny, a piękny i magiczny. Na pewno warty odwiedzenia. Niewiele publikacji możemy znaleźć na jego temat. Tym bardziej cieszymy się, że autor przewodnika zdecydował się na aktualizację i ponowną publikację pozycji poświęconą Rudawom.
Zdecydowaliśmy zadać mu kilka pytań, aby odpowiedzieć na nurtujące nas pytania.
K2 to nie Everest - stwierdza Krzysztof Wielicki w kontekście próby zjazdu na nartach z K2, którą wkrótce ma podjąć Jędrek Bargiel. W jego narciarskim wyzwaniu biorą też udział Janusz Gołąb, Bartosz Bargiel, Marek Ogień i Piotr Pawlus. Szczególnie przydatne może się okazać wysokogórskie doświadczenie Janusza Gołąba, który tej zimy był na zboczach K2. Wierzę! Są mocni! - kwituje Wielicki. Zobaczcie co jeszcze powiedział Krzysztof na temat Sunt Leones K2 Ski Challenge.
HRP (Haute Randonnée Pyrénéenne – Wysokogórski Szlak Pirenejski) biegnie pomiędzy dwoma innymi, długodystansowymi trasami: znajdującym się po stronie francuskiej GR 10 i hiszpańskim GR 11. Właściwie to nie szlak, bo w dużej mierze pozbawiony jest oznakowania. Choć na drodze są schroniska, to założyłem, że nie będę z nich korzystał. Wybrałem wariant sam na sam ze sobą. A jak trudne to się okazało, to pokazał czas.
Szczęśliwy ten, kto, będąc wspinaczem, nie narzekał nigdy na ból palca. Przetrenowanie, niewygodny chwyt, zbyt duża liczba prób, a nawet zwykły pech mogą doprowadzić do urazu. Większość z nas kontynuuje w takiej sytuacji aktywność, wspomagając się plastrowaniem. To podstawowy błąd, na który zwraca uwagę fizjoterapeuta Krzysztof Kucia.
"Tamtej wiosny żona mojego przyjaciela złamała nogę, a jego pies oślepł. Boj chodził po górach do końca, prowadzony na smyczy przez nas, zdrowych opiekunów. Odwrotność standardowej sytuacji, kiedy niewidomy człowiek jest wiedziony przez mądrego, czworonożnego przewodnika. Biegał, wąchał, zjadał śnieg. W kwietniu poszedł z nami na ostatnią wycieczkę, kilkudniową, bo José musiał wrócić i zająć się żoną. Zostałam sama.(...)"
„Ojos del Salado jest szczególną i wymagającą górą. Pozornie łatwa do zdobycia, w zasadzie bez znacznych trudności technicznych. A jednak... Na szczyt tego najwyższego na świecie wulkanu przeciętnie wchodzi jedynie 20% wszystkich wspinaczy, czyli około 60 osób rocznie.(...)"
Wyprawę w Pamir Zachodni planowałem od dawna, ponieważ rejony byłego ZSRR są bardzo przyjazne dla polskich wspinaczy – tani dojazd, tanie pozwolenia, brak bariery językowej, korzystny lipcowo-sierpniowy sezon.
„Każda dekada ma swój niepowtarzalny styl i swoich bohaterów, jednak lata 80. odcisnęły wyjątkowe piętno na historii wspinania sportowego. Sprzęt, trening, trudności dróg – w tych wszystkich aspektach nastąpiły wtedy rewolucyjne zmiany. Niemal co roku pojawiał się nowy stopień trudności, ruch w skale urósł do rangi sztuki, a progres wydawał się nie mieć końca.(…)
„Nevado Ojos del Salado tylko w jednym jest „naj” – to najwyższy wulkan na Ziemi. Co ciekawe, nie jest ani wygasły, ani aktywny. Naukowcy oszacowali, że ostatnia erupcja miała miejsce około 750 roku naszej ery, choć wyziewy dymu i pary obserwowano jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Poza tym wyjątkiem Ojos del Salado jest zawsze drugi – to drugi co do wysokości szczyt Ameryki Południowej (nieco niższy niż Aconcagua, choć boje o prymat trwały jeszcze w XX wieku), drugi pod względem wysokości szczyt półkuli zachodniej i drugi półkuli południowej. To nie jedyne dwójki prześladujące Ojos – można wręcz stwierdzić, że posiada on dwoistą naturę, ponieważ prowadzą na niego dwie, zupełnie odmienne drogi.(…)
Zmorą wszystkich aktywnie trenujących wspinaczy jest bez wątpienia ścierająca się wprost proporcjonalnie do częstotliwości użytkowania guma w butach wspinaczkowych. Kupowanie nowej pary co pół roku lub częściej byłoby sporym wydatkiem w budżecie niejednego łojanta:-) Z drugiej strony żaden szanujący się wspinacz, zwłaszcza jeśli marzą mu się kolejne życiówki nie pozwoli sobie na utratę precyzji, powodowaną uszczerbkami na obuwiu. Tutaj z pomocą przychodzi popularna usługa „podklejenia” butów. Jedną z najbardziej rozpoznawalnych i zarazem najpopularniejszych na naszym rodzimym rynku firm, trudniących się tą sztuką jest Friction. O początkach działania, specyfice pracy i arkanach reperowania butów z Dankiem Grodeckim rozmawia Andrzej Mirek.
Skałkowy small talk od zawsze obejmował temat lin. Podejmuje się go nie tylko po to, żeby umilić sobie leniwie płynący czas, zapomnieć na chwilę o loteryjnym strzale czy nawiązać nić porozumienia. Jest to zwykle pierwszy krok w poszukiwaniu liny idealnej. No, bo kto z nas nie chciałby mieć sznurka, który nie mechaci się z czasem, nie kablowacieje, wije się w przyrządzie zwinnie jak wąż w pomidorach, a do tego wygląda jak milion dolarów? Wolna od takich marzeń jest chyba tylko nieliczna garstka zawodowych wspinaczy, którzy co sezon śmigają na świeżutkiej linie. Cała reszta przy każdej wymianie sprzętu z trudem gryzie od nowa ten sam orzech, próbując podjąć najlepszą decyzję zakupową.
O planach na nowe książki, życiowych priorytetach i zmianach, jakie niesie upływający czas z Denisem Urubko rozmawia Piotr Gruszkowski.
Ricas montañas, hermosas tierras, risuenas playas, cumbres nevadas, grandes… es mi Peru. (Wielkie góry, piękne krainy, urokliwe plaże, ośnieżone szczyty, znakomite piwo... to jest moje Peru).
Niesamowita podróż, koloryt Pakistanu i kultura jego mieszkańców, marsz lodowcem Baltoro, ekscytujące widoki na szczyty Karakorum, w końcu magiczne K2 i najważniejsza część podróży – spotkanie z uczestnikami polskiej wyprawy zimowej. Iwona Zielińska-Sąsiada specjalnie dla nas relacjonuje swój trekking do bazy pod K2 i z dziennikarskiej perspektywy opisuje jak wygląda codzienność w mesie oraz z czym muszą radzić sobie himalaiści podczas długich tygodni w skrajnie trudnych warunkach wysokogórskiej zimy.
Każda dekada ma swój niepowtarzalny styl i swoich bohaterów, jednak lata 80. odcisnęły wyjątkowe piętno na historii wspinania sportowego. Sprzęt, trening, trudności dróg – w tych wszystkich aspektach nastąpiły wtedy rewolucyjne zmiany. Niemal co roku pojawiał się nowy stopień trudności, ruch w skale urósł do rangi sztuki, a progres wydawał się nie mieć końca.
