Piękną tradycją stało się, że organizatorzy lądeckiego Festiwalu Górskiego im. Andrzeja Zawadyz apraszają największe gwiazdy alpinizmu, zarówno polskiego, jak i światowego. Wielu z nich ma w swoim dorobku jedną lub więcej książek, ale żaden – tylu pozycji co Reinhold Messner.
Simona i Martina łączy bezkompromisowość, przywiązanie do wspinaczkowych tradycji i hołdowanie zasadzie czystości stylu. Obaj wychowali się w Alpach, lecz alpinizm przyszedł z czasem – jakby trzeba było do niego dorosnąć, aby odnaleźć w nim własną ścieżkę. Swoje wspinaczkowe doświadczenie przenieśli w góry wysokie, gdzie raczej stawiają na eksplorację i robienie nowych rzeczy niż podążanie utartą ścieżką.
Niewiele jest na świecie osób zainteresowanych wspinaniem, które nigdy nie słyszały o Adamie Ondrze. To bez wątpienia najlepszy wspinacz naszego pokolenia i prawdopodobnie najlepszy zawodnik w historii tego sportu. Trudno bowiem wskazać kogokolwiek innego, kto przodowałby w tylu dziedzinach. Jedyne przychodzące na myśl nazwiska należą do ludzi, którzy działali w zupełnie innych czasach, kiedy konkurencja była znacznie mniejsza niż obecnie.
Od studenckiej imprezy do największego ogólnopolskiego festiwalu wspinaczkowego… O istocie fenomenu Integrowania Przez Wspinanie, powodach przeniesienia eventu na Sycylię i tegorocznej edycji z PAWŁEM ZIELIŃSKIM, współzałożycielem IPW, rozmawia BARTEK PASIOWIEC.
Stwierdzenie, że życiorys bohatera tego tekstu jest niezwykły i wystarczyłby na obdzielenie kilku osób, wydaje się banalne, ale tak właśnie jest. Kim jest człowiek, o którym Reinhold Messner niegdyś powiedział: „Współcześnie najlepszy wspinacz wysokogórski”? I czym sobie na taką laurkę zasłużył? Co Steve House robi po zakończeniu kariery profesjonalnego łojanta i jak odnalazł się w „życiu po życiu”?
Na palcach jednej ręki można by wymienić wspinaczy, którzy w historii naszego sportu osiągnęli tak wiele w różnych dziedzinach wertykalnej sztuki. Jak mocnym skałkowcem był młody Alex w latach 90. XX wieku, dowiedzieliśmy się dopiero po powtórzeniach jego najtrudniejszych dróg przez Adama Ondrę. Wszyscy znamy wpływ Bawarczyka na rozwój wspinaczki klasycznej na najsłynniejszej ścianie świata – El Capitanie. Musimy wymienić też przejścia bez asekuracji w skałach, sięgające stopnia 8b+, i na górskich urwiskach, z niesamowitym żywcem na kultowej Hasse – Brandler. Młodszy Huber i jego brat brylowali również w wielkościanowym speed climbingu oraz – robiąc klasycznie Eternal Flame na Nameless Tower – napisali ważny rozdział w odhaczaniu dróg w Karakorum. Jeśli do tego wszystkiego dorzucimy znakomite przejścia górskie, otrzymamy portret wspinacza doskonałego w swej wszechstronności. Prawdziwego Midasa pionu, który w każdej z dyscyplin osiągnął odpowiednik olimpijskiego złota.
Czy Messner jest jednym z największych alpinistów w dziejach? Bez wątpienia. Choć z pewnością znajdą się tacy, którzy będą z tym dyskutować, argumentując, że Reinhold miał najmocniejszy PR, a było wielu lepszych. Będą dowodzić, że budował swoją popularność także na kontrowersjach i że był równie sprawnym biznesmenem, co himalaistą. Ale co z tego? Gdy zsumujemy jego wyniki alpinistyczne z tymi osiągniętymi na salonach i w biznesie, okaże się, że był skuteczny jak nikt inny.
O wyjątkowej relacji łączącej początkującego wspinacza z legendarną już postacią z górskiego środowiska i o pierwszym tatrzańskim sezonie z RYSZARDEM RIKIEM MALCZYKIEM opowiada ANDRZEJ MARCISZ.
Ryszard Riko Malczyk – nietuzinkowa postać i wspinacz obdarzony autentyczną „bożą iskrą”. Indywidualista wybierający własne ścieżki, a przy tym charyzmatyczny nieformalny lider pokolenia Kaskaderów. Człowiek odporny na mody i kontestujący schematy… Oczywiście niepozbawiony wielu wad, które jednak czyniły go istotą z krwi i kości. Riko kojarzy się z działaniem w skałkach, ale równie istotny ślad odcisnął w górach – zwłaszcza w Tatrach, gdzie wytyczał nowe drogi, dokonywał wielu odhaczeń i pierwszych powtórzeń.
Diety wegetariańskie zdobywają coraz większą popularność, zarówno wśród osób dbających o zdrowie, jak i sportowców poszukujących alternatywnych sposobów odżywiania. Jeżeli jako entuzjasta górskich aktywności rozważasz lub stosujesz dietę bezmięsną, nasz dwuodcinkowy cykl artykułów, przygotowany przez ekspertów z Made By Diet, zdecydowanie dla ciebie! Dieta oparta na składnikach roślinnych, choć bogata w wiele cennych substancji odżywczych, może wiązać się z pewnymi wyzwaniami.
O bardzo istotnej, lecz mało spektakularnej roli routesetterów na zawodach wspinaczkowych, najliczniejszej nacji w tym fachu podczas XXXIII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Paryżu oraz wyzwaniach związanych z przygotowaniem emocjonującego widowiska z OLGĄ NIEMIEC rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Minęło 15 lat, odkąd powiedziałem światu o dokonanym przeze mnie „pierwszym” przejściu The Walk Of Life, drogi zlokalizowanej na wybrzeżu North Devon w Wielkiej Brytanii. Od okładek i wielostronicowych artykułów w magazynach wspinaczkowych, po wciągający segment w filmie Committed 2, ukazujący wszystko, co czyniło ową drogę tak piękną i przerażającą – informacje o przejściu były wszędzie!
Film fabularny jest sztuką iluzji. Przyjmując zaproszenie do świata kreowanego przez scenarzystę, reżysera i operatora, skupiamy uwagę wyłącznie na tym, co pragną nam pokazać. Poddanie się tej magii jest kluczowe i nikt nie oczekuje, aby odgrywane sceny działy się „naprawdę”… Z tego też względu dramat wojenny Biała odwaga jest nietypowym obrazem, bowiem w warstwie górsko-wspinaczkowej został nakręcony praktycznie bez żadnych filmowych trików. Grany przez FILIPA PŁAWIAKA główny bohater wspina się dokładnie tam, gdzie go widzimy – na najtrudniejszych ścianach po polskiej stronie Tatr. W lecie i zimą. Bez green screenów czy kaskaderów. Bez ściemy.
Nikt nie wie, dlaczego w praczasach Sokoliki zasłużyły na miano „Albanii polskiego wspinania”. To niesprawiedliwe... Zarówno dla Sokolików, jak i dla Albanii.
O porze roku, która ciągle stawia wspinaczom najtrudniejsze wyzwania, i miejscu w górach skutecznie opierającym się przejawom popularności z MARCINEM TOMASZEWSKIM i PAWŁEM HAŁDASIEM rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Latem 1997 roku mój brat Tomasz skontaktował się ze mną, mówiąc, że ma wspinającego się doktoranta, który zamierza przyjechać do Francji. Zapytał, czy mógłbym się nim trochę zaopiekować. I tak się z Krzyśkiem poznaliśmy.
Krzyśka widuję bardzo często. Od ponad 18 lat właściwie się z nim nie rozstaję. Zmieniają się komputery, monitory, lecą lata, ale folder zdjęć z naszej wyprawy na Alaskę jest w ciągłym użyciu. Górska prasa, pokazy, a ostatnio książki. Nie spodziewałem się tylko, że slajdy z jego portretami będę skanował z takiej okazji. To jakby za wcześnie…
Szałasiska, lato 1998 roku. Wpadłem na kolację do Relaksu, gdzie przy stole poznałem bardzo energicznie opowiadającego gościa. Przyjechał na szybki wypad z Francuzem, Jeanem-Paulem. Snując niesamowite historie, częstowali wszystkich wybornym winem i serami. To był mój pierwszy kontakt z Krzykaczem. Tu historia mogłaby się zakończyć, a i tak opowieści te miałyby wpływ na moje późniejsze wspinanie. Już podczas przelotnej znajomości można było wyczuć jego ogromny ciąg do wspinania i górskich przygód. Prawdziwy napał przez duże N. Zarażał swoją pasją napotkane osoby, które zapewne postrzegał podobnie jak siebie, więc ośmielał je do odważnego, wręcz brawurowego działania – to głównie dzięki takim ludziom świat idzie do przodu, a wspinaczka to już na pewno.
Azja Południowo-Wschodnia, z wysokimi klifami nad ciepłym morzem i urwiskami skrytymi w środku dżungli, stanowi spełnienie marzeń o egzotycznej wspinaczce. Nic więc dziwnego, że z roku na rok pojawia się tu coraz więcej ludzi chcących doświadczyć smaku ekscytującej przygody. Niektóre regiony, zwłaszcza te znajdujące się w pobliżu plaż, stały się popularną atrakcją i utraciły część swego pierwotnego uroku. Na szczęście inne, leżące dalej od utartych szlaków, zachowują swój powab i nadal mogą zapewnić nam dawkę emocji oraz autentyczność, o które trudno gdziekolwiek indziej.
Jej nazwa mignęła mi kiedyś wśród relacji z Himalajów, ale gdybym miał wskazać ją na mapie – nie potrafiłbym. A jednak wystarczyło krótkie pytanie, by pomysł wejścia na Baruntse rozpalił wyobraźnię. Nie znając trudności góry, nie wiedząc, jak tam dokładnie dotrzemy, zgodziłem się bez wahania. Czy nie tak właśnie zaczyna się przygoda?
