Moja znajomość z Wysoką Ścianą trwa już kilkanaście lat, od momentu, kiedy lekko zdegustowany kolejnym załamaniem pogody w Höllentalu zacząłem rozglądać się za czymś bardziej przyjaznym w okolicy. Zaintrygowany zdjęciami w folderze reklamowym pojechałem do Stollhofu i wtedy zobaczyłem go w całej okazałości – Hohe Wand spodobał mi się od pierwszego wejrzenia, więc staram się tam bywać kilka razy w roku.
Noc jest czarna jak smoła. Szosa opada zakolami, przez myśl przebiegają mi stada wilków, którymi straszono na granicy. Zatrzymuje nas patrol. Sprawdzają dokumenty i, jak to w Gruzji, natychmiast próbują pomóc. Uzbrojeni w długie latarki prowadzą do ruiny domku. „Nic się nie bójcie – mówią. – My tu będziemy się kręcić do rana, nikt was nie ruszy”. Kolejny pogranicznik przesłuchuje nas tuż po świcie, kiedy wierząc Mapom.cz staramy się ominąć asfalt chaszczami. We wsi jest sklep. Sprzedawczyni pozwala zjeść przy stoliku. Drogą za zakratowanym oknem wędruje stado krów, pachnie dostawa świeżego pieczywa.
O długodystansowej wędrówce, samotności w górach, wyzwaniach pojawiających się na dopiero powstającym szlaku i symbolicznym znaczeniu ciągłego poszukiwania właściwej trasy z DOROTĄ SZPARAGĄ rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Najwyższy szczyt Pirenejów nie jest przesadnie wymagający technicznie, ale to też nie całkiem typowy cel trekkingowy. Wybierając się na niego, nie bardzo wiedziałem, czego mogę się spodziewać. Niby jest tam lodowiec, ale raczej nietrudny i chyba możliwy do obejścia… Na co liczę, bo przecież w Hiszpanii mam być sam i bez raków.
O kolejnym udanym sezonie w Himalajach, którego efektem były dwa trudne zjazdy na nartach z wyjątkowych ośmiotysięczników, oraz o specyfice filmów wysokogórskich z OSWALDEM RODRIGO PEREIRĄ i BARTKIEM ZIEMSKIM rozmawia BARTEK WRZEŚNIEWSKI.
Długi czas uważano, że K2 nie lubi kobiet. W ciągu 50 lat od pierwszego wejścia na szczyt, czyli do 2004 roku, drugą górę świata zdobyło zaledwie pięć kobiet. Trzy z nich zginęły na zejściu, dwie na innych górach. W tym roku K2 było dla nas łaskawe. Na szczycie stanęło 25 kobiet, z czego dwie z Polski.
W klimacie Riły jest coś nadzwyczajnego. Czując jej majestat i niepowtarzalność, zapominamy o innych górach. Iwan Wazow, ojciec bułgarskiej poezji, napisał o niej: „teraz jestem w domu, dookoła szczyty sterczą, lasy wysokie, szumią spienione potoki krystaliczne – życie tu kipi na wszystkie strony, a przyroda, jak matka delikatna, śpiewa i z miłością tuli swoje dziecko”.
Pisząc ten artykuł, nie byłem do końca pewny, co oznacza „najwspanialsza trasa w Tatrach”. Bo właściwie zależy to od upodobań każdego miłośnika gór. Czy decydują o tym piękne widoki? A może trudności i satysfakcja, że udało się zdobyć wymarzony szczyt? Dla wielu bardzo ważne są dzikość i kontakt z przyrodą z dala od tłumów, gdy najpełniej można odczuć majestat gór. Biorąc pod uwagę brak jednoznacznej definicji, przedstawiam pięć tras, które są najwspanialsze z mojego punktu widzenia. Gdy je przejdziecie, będziecie mogli zweryfikować ten wybór.
Wyobraźcie sobie dzikie, majestatyczne góry bez turystów prawie w środku Europy. Rozległe połoniny, na których pasterze żyją jak ich koczowniczy przodkowie, mimo że do cywilizacji jest zaledwie kilkanaście kilometrów. Szum wiatru, zapach ziół i beczenie owiec. Trzy narody, trzy różne kultury, dwie religie. A wszystko to na wyciągnięcie ręki.
Gdy poproszono mnie o napisanie artykułu o pięciu tatrzańskich klasykach, pomyślałem, że to temat wdzięczny, krótki i łatwy do przygotowania. Można jednak powiedzieć, że „to już było”, dlatego zdecydowałem się na coś innego…
Wszyscy spali, kiedy o świcie opuszczałam schronisko górskie w Abisko – pełne, bo sierpień to szczyt letniego sezonu. W kanionie nie było nikogo poza mną, z górki miałam wspaniały widok na jezioro Torneträsk – całe we mgle. Drażniąca myśl, że wyliczyłam jedzenie na 10 dni, że kolejny sklep dopiero za 200 kilometrów, znikła bez oporu.
Niestety, tym razem nie udało się zdobyć szczytu. Anna Tybor wraz ze swoim partnerem wyprawowym, Tomem Lafaille, w poniedziałek 8 lipca rozpoczęła atak szczytowy na Nanga Parbat drogą Kinshofera. Najpierw dotarli do obozu drugiego, gdzie spędzili noc. We wtorek kontynuowali wspinaczkę, biwakując w obozie trzecim, a następnie dotarli do obozu czwartego na wysokości 7400 metrów, gdzie spędzili kolejną noc.
Anna Tybor, znana polska alpinistka, rozpoczęła atak szczytowy na Nanga Parbat, planując zdobycie szczytu 11 lipca. Tybor, w towarzystwie swojego partnera górskiego, Toma Lafaille'a, rozpoczęła ostateczne podejście po uzyskaniu korzystnych prognoz pogodowych i zakończeniu aklimatyzacji w obozach drugim i trzecim.
Ekspedycja Dream Line 2024 na Nanga Parbat nabiera tempa. Po kilku rotacjach do obozu pierwszego i drugiego, w tym tygodniu Anna Tybor wraz z partnerem wspinaczkowym, Tomem Lafaille, osiągnęli obóz trzeci na wysokości 6800 m n.p.m. Tam złożyli depozyt sprzętu, przygotowując się do kolejnych etapów wspinaczki, po czym w czwartek 27 czerwca bezpiecznie wrócili do bazy.
Szukasz inspiracji na wypad w góry? 25 najciekawszych letnich szlaków, interaktywne mapy, poradniki dotyczące pakowania i bezpieczeństwa, a także zestaw górskich kodów rabatowych – to wszystko znajduje się w rozszerzonej wersji Górskiego Horyzontownika, który od teraz można pobrać za darmo ze strony sklepu turystycznego Horyzont.
O emocjach związanych z poznawaniem niezwykłej, skomplikowanej osobowości i o przypominającym śledztwo zbieraniu materiałów do biografii prekursorki kobiecego himalaizmu, Haliny Krüger-Syrokomskiej, z ANNĄ KAMIŃSKĄ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Wyprawa Dream Line 2024 na Nanga Parbat intensyfikuje swoje działania. Na początku tygodnia Anna Tybor dotarła do obozu pierwszego, gdzie zespół zostawił depozyty na dalsze etapy wyprawy. W niedzielę Anna Tybor wyruszyła do obozu drugiego, gdzie spędziła noc. Dzisiaj planuje wrócić do bazy, a po krótkim odpoczynku, około środy lub czwartku, zespół wyruszy dalej do obozu trzeciego.
Tegoroczna edycja to już trzecia odsłona tego niezwykłego projektu. To kolejna akcja wydarzenia, które od kilku lat z sukcesem realizowane jest przez Polskie Stowarzyszenie na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualna Koło w Działdowie.
„Wyspa kwiatów, kraina wiecznej wiosny” – to jedne z licznych i utartych frazesów, które przychodzą nam do głowy, gdy myślimy o tym miejscu. Najczęściej oczami wyobraźni widzimy raj z folderów biur podróży. Zielony, ale pełen turystów, niczym Morskie Oko w szczycie sezonu. Raczej odstraszający „prawdziwych” ludzi gór, szukających dzikości i samotności. Ale czy słusznie? Ta mała wyspa, której większość powierzchni pokrywają góry, a dwie trzecie terytorium objęte jest parkiem narodowym, naprawdę oferuje coś więcej.
Bergerie des Pozzi ma zadaszony taras – świetny schron. Noc jest zimna. Rozlewiska Pozzine błyszczą w jaskrawozielonych trawach. Rozwijają się białe krokusy. Na wyższym piętrze doliny leży śnieg.
