Poproszono mnie, abym wybrał i opisał kilka ferrat w Dolomitach. Zrobiłem to tak, jakbym polecał je komuś, kto wyjeżdża w Dolomity i ma niewiele czasu, ale chciałby zakosztować tej formy turystyki.Z powodu ograniczonego miejsca zabrakło oczywiście wielu wspaniałych dróg, a opisy mają zwarty charakter, jednak wybrane przeze mnie ferraty z pewnością warte są przejścia.
Ostatnie dni roku skłaniają do głębszych przemyśleń i niezdrowej ekscytacji, cechującej zazwyczaj księgowych podczas remanentu. Ale potrzeba podsumowania mijających dwunastu miesięcy jest niezwykle mocna.
„Panie i Panowie, proszę o uwagę! Na pokładzie naszego autobusu mamy dwóch alpinistów z Polski, którzy weszli na sam szczyt Mount McKinley, a potem przeszli całą drogę aż tutaj, do Wonder Lake! Należą im się oklaski!” Potem gromkie brawa, gratulacje, „wow!”, „amazing!”, uściski dłoni, krótka wymiana zdań i wreszcie mogę odpłynąć, patrząc przez zaparowane okna na krajobraz, który zostawiamy za sobą...
Przesilenie zimowe – jedni z tej okazji ostrzą raki i krawędzie nart, inni popadają w depresję spowodowaną ograniczonymi możliwościami ładowania się energią Heliosa. Dla nas to doskonała okazja żeby przypomnieć, że w sprzedaży jest Numer Zimowy GÓR (252), który stanowi doskonały sposób na powitanie zimy: pełnym entuzjazmu osobom, tym od raków i nart, być może dostarczy ciekawych inspiracji, pogrążonym w melancholii poprawi nastrój w długie wieczory. Początek zimowego sezonu jest też dobrym momentem, aby rozejrzeć się za cieplejszym okryciem, dlatego w Numerze Zimowym GÓR prezentujemy zestawienie kurtek puchowych, które stanowią istotny element naszego ekwipunku o tej porze roku.
Żyć jak Alex Honnold: tylko samochód, podróże i wspinaczka. Kto z nas o tym nie myślał? Poczuć się chociaż przez moment wolnym od rutyny codzienności. Po kolejnym meczącym dniu w pracy zasiadamy z Piotrkiem nad Wisłą, czas na poważną rozmowę. Ja już mam dość. Praca w korporacji pochłania coraz więcej godzin, dni, tygodni... Inspirujących biografii ludzi podróżujących po świecie oczywiście nie brakuje.
„Witajcie w Górach!” – niemal dokładnie 25 lat temu tymi słowami Krzysztof Baran otworzył swój wstępniak w pierwszym numerze magazynu GÓRY. Proste, zwyczajnie powitanie i proszę bardzo, jaki efekt! Ćwierć wieku później chciałbym napisać coś równie oszczędnego w formie i głębokiego w treści.
Poproszono mnie, abym wybrał i opisał kilka ferrat w Dolomitach. Zrobiłem to tak, jakbym polecał je komuś, kto wyjeżdża w Dolomity i ma niewiele czasu, ale chciałby zakosztować tej formy turystyki.Z powodu ograniczonego miejsca zabrakło oczywiście wielu wspaniałych dróg, a opisy mają zwarty charakter, jednak wybrane przeze mnie ferraty z pewnością warte są przejścia.
Przywykliśmy już do sytuacji, że ze wspinaczek, nawet tych najtrudniejszych, ale odbywających się w stylu „bigwallowym”, posiadamy z reguły doskonały materiał fotograficzny lub filmowy. Gorzej jest ze wspinaczką w stylu alpejskim – niepogoda, zmęczenie, zimno oraz duże trudności techniczne skutecznie zniechęcają do wyciągnięcia aparatu. Nic więc dziwnego, że redakcja prestiżowego magazynu „Alpinist” napisała we wstępniaku do pierwszego numeru, iż znacznie bardziej będzie cenić małe, słabej jakości, nieostre zdjęcie zrobione podczas alpejskiej wspinaczki w wielkiej ścianie, niż najlepszej jakości kadr z sesji fotograficznych podczas wspinaczek w Tajlandii czy innym ciepłym i przystępnym miejscu.
Poproszono mnie, abym wybrał i opisał kilka ferrat w Dolomitach. Zrobiłem to tak, jakbym polecał
je komuś, kto wyjeżdża w Dolomity i ma niewiele czasu, ale chciałby zakosztować tej formy turystyki. Z powodu ograniczonego miejsca zabrakło oczywiście wielu wspaniałych dróg, a opisy mają zwarty charakter, jednak wybrane przeze mnie ferraty z pewnością warte są przejścia.
Tatry zimą nabierają alpejskiego charakteru. Może nie znajdziemy tam równie wysokich i owianych
legendą ścian, leżą jednak blisko, potrafią zaoferować całkiem długie drogi i w końcu są to nasze
„swojskie” Taterki. W tym artykule postaram się przybliżyć kilkanaście linii zimowych, które pozwolą
na własnym podwórku poczuć, na czym ten alpinizm polega.
Lodowe wyciągi przeplatają się z trudnym mikstem, Markus i Nicolas wspinają się przy słabym świetle czołówek, nie wiedząc, kiedy nadejdzie kres ich męczarni.
