Najwyższy czas, abyśmy napisali coś o tegorocznych Złotych Czekanach. A jeśli już z pewnym opóźnieniem informujemy o najważniejszych nagrodach alpinistycznych datowanych na 2022 rok, to jesteśmy Wam winni nieco bardziej szczegółowe informacje i trochę unikatowych zdjęć. Słowem: coś, czego nie znajdziecie gdzie indziej w polskich internetach.
W pewien bożonarodzeniowy poranek – musiałem mieć wtedy około 16 lat – zarzuciłem na plecy nowiutki kraszpad i ruszyłem w kierunku najbliższego kawałka skały, ukrytego w lesie nieopodal domu. Pstrokate okropności, jakie zwykli do tej pory nosić wspinacze, zamieniłem na pachnące nowością, niemalże lśniące białe spodnie. W podskokach zmierzałem do Jackson Tor pewien, że to właśnie ten dzień. Pięć minut wcześniej skończyłem oglądać Stick It – świeżutki film o prężnie działającym brytyjskim środowisku bulderowym i zainspirowany wyczynami moich idoli z ekranu nie mogłem się doczekać konfrontacji z własnym projektem. Tamtego dnia czułem, że nic nie będzie w stanie mnie zatrzymać!
Wszystko zaczęło się od niespodziewanego telefonu. Tym bardziej, że byli u nas goście, na stole stały nie dokończone jeszcze butelki z różnokolorowym winem, a w głowie lekko szumiało. – Cześć, tu Maciek. Nie przejechałbyś się na Alaskę? Musiała minąć dłuższa chwila zanim złapałem, o co mu chodzi. Że jedzie wyprawa, że szukają dwóch młodych (to ja chyba jeszcze na styk się łapię…). Jest jakieś dofinansowanie z PZA, no i trzeba się zdecydować do jutra. A wylot??? Za jakiś miesiąc.
30 kwietnia 2017 roku, stoki Nuptse w Himalajach … Trudno w to uwierzyć, ale minęło już kilka lat od śmierci Ueli Stecka. Z tego powodu przypominamy archiwalny wywiad, który był opublikowany w GÓRACH w grudniu 2015 roku. Z UELI STECKIEM rozmawiał ŁUKASZ ZIÓŁKOWSKI.
O programie Polskie Himalaje z Januszem Majerem rozmawia Łukasz Ziółkowski.
Broad Peak po raz pierwszy w zimie
„W każdym wielkim przedsięwzięciu jest się zawsze zmuszonym pozostawić jakąś cząstkę przypadkowi”. Formułując tę myśl, Napoleon miał z pewnością na uwadze wojnę i politykę, mnie zaś zadziwia, jak bardzo słowa te pasują do himalaizmu. Umiejętności, siła, wytrzymałość, doświadczenie, determinacja i szczęście, to prawie wszystko czego potrzebuje alpinista, by doczekać pogodnej starości. Reszta do tego „prawie” pozostaje właśnie w gestii przypadku, zbiegu okoliczności, zrządzenia losu czy jak jeszcze byśmy tego nie nazwali.
Mijający rok przyniósł sporo przygód i wiele pięknych dni w pionowym, lub przynajmniej w bardzo stromym świecie. Zaczęło się od jednego z najlepszych towarzysko i wspinaczkowo wyjazdów, jakich doświadczyłem. Nic dziwnego – w górach Norwegii spędziliśmy wspaniałe dwa tygodnie ze świetną ekipą, która podzielona na kilka zespołów zrealizowała wymagające wspinaczki. Moim udziałem stały się nowe drogi: Tordenruta (M7, WI3, R, 450 m) zrobiona z Jaśkiem Kuczerą i Wadimem Jabłońskim, Winter in Norway as summer in Tatry (7-, W, 550 m) z Michałem Czechem oraz No wet no fun (M7+, 500 m), ponownie z Jaśkiem.
O miłości do górskich książek, która przerodziła się w pasję i sposób na życie, z ROMANEM KRUKOWSKIM, właścicielem antykwariatu i księgarni Góroteka, rozmawia ANDRZEJ MIREK.
W opublikowanym w poprzednich numerach GÓR dwuodcinkowym artykule wyjaśniłem, że kluczem do skutecznej regeneracji jest nie specjalna technika ćwiczeń, wyszukana dieta czy suplementacja, ale nauka rozpoznania swoich prawdziwych potrzeb, wynikających z funkcji układu nerwowego. Poznaliśmy też sześć skutecznych strategii związanych z planowaniem, sposobem myślenia, oddechem i innymi metodami kategoryzowanymi najczęściej jako coachingowo-psychologiczne. W praktyce pomagają nam one w samoregulacji i są krokiem ku wewnętrznej dyscyplinie. Ich skuteczność związana jest z ogromnym wpływem na neurotransmitery.
Wysoka (2559 m) to piąty co do wysokości szczyt Tatr, Rysy (2503 m) – dziewiąty, a Ganek (2465 m) – dwunasty. Ale co tam ranking. Istotne, że nawet jeśli nie jesteśmy wspinaczkowymi wyczynowcami, a jedynie wspinającymi się turystami, na wszystkie te szczyty możemy wejść w ciągu jednego dnia.
Zawsze zaliczałem się do ludzi, których umownie nazywa się „Tatrami urzeczeni”. […] Wiąże się z tym w jakiś sposób sprawa Filara Kazalnicy. Droga ta nie była dla mnie wyzwaniem w tym sensie, że coś jest trudne i trzeba to przejść. Dla mnie był to problem, który tkwił głęboko w świadomości… Był gdzieś wokół mnie, krążył wokół niego ten mityczny czarny motyl – bo […] wielu z tych, którzy walczyli o Filar, nie ma już wśród nas. To jakieś tam podzwonne kapliczki straceńców… I oceniam, że Filar funkcjonuje dziś w opinii na tej metaforycznej płaszczyźnie, związanej z naszymi uczuciami, miłością do gór, pewną symboliką tatrzańską, z tym, że to jest rzeczywiście jakaś nieprawdopodobnie trudna droga, która była i jest przełomem. Funkcjonuje to w pewnej trudno uchwytnej warstwie symbolicznej.
O kulisach rekordowego wejścia na wszystkie szczyty Wielkiej Korony Tatr z KACPREM TEKIELIM rozmawiają MONIKA WITKOWSKA i ADAM ROWICKI.
O zaskakującej różnorodności polskich gór, potrzebie wsłuchiwania się w ciszę, umiejętności psychicznego oswajania trudnych do wyobrażenia wyzwań i przebywania samemu ze sobą z ŁUKASZEM SUPERGANEM rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Piza. Bieg na stację. Za późno na pośpieszny do Ventimiglii, a myśleliśmy o Alpach Nadmorskich. Pociąg do Livorno, zbyt wolny, żeby zdążyć na prom. Dwóch pijanych Polaków w drzwiach zabytkowego dworca. Ciemne uliczki, wilgotny upał, labirynt prowadzących donikąd dróg i zamknięte drzwi do Decathlonu (nici z gazu…). – Może wolelibyście na Sardynię? – pyta kobieta w porcie. – Prom na nią jest tu, a do Bastii wciąż na Korsyce. Wieje, nie dostał zezwolenia na wyjście z portu. Zanim się zdecyduję, José płaci za dwa bilety do Bastii na nie wiadomo kiedy – mamy miesiąc, nie spieszy się nam.
W ósmym odcinku serii „Moc na talerzu”, Klaudia Buczek, dietetyk sportowy, była reprezentantka Polski oraz współwłaścicielka poradni dietetycznej Made By Diet®, opowiada o strategii ładowania węglowodanami. Objaśnia, dlaczego ważne jest przygotowanie żywieniowe w sporcie wytrzymałościowym.
But wspinaczkowy jest chyba jednym z najbardziej istotnych elementów wyposażenia każdego łojanta. Kiedy przygotowuję się do wyjazdu, buty są pakowane w absolutnie pierwszej kolejności. Uprząż, linę, ekspresy można pożyczyć lub skombinować na miejscu – jeżeli ich zapomnimy, podłączymy się do innej ekipy, ale bez butów nic nie zdziałamy. Butów się nie pożycza, bo później cały czas coś nie pasuje, a na trudnym prowadzeniu nogi muszą stać bezdyskusyjnie.
Znaczenie Monte Viso (Mont Viso) dla historii włoskiego alpinizmu sięga 1861 roku, kiedy to Quintino Sella, ówczesny minister finansów w państwie, którego stolicą był jeszcze Turyn, postanowił wspiąć się na szczyt. Zainspirowało go to do założenia CAI (Club Alpino Italiano – Włoski Klub Alpejski). Ten moment okazał się tak znamienny, że również dziś wspaniała, przypominająca K2 piramida Monte Viso jest symbolem CAI i wspinaczki górskiej we Włoszech.
12 października 2013 roku zginął Władysław Cywiński. Spadł zachodnim urwiskiem Tępej w Tatrach Słowackich. Ta smutna wiadomość zelektryzowała Zakopane i środowisko ludzi gór. Jakie życie, taka śmierć, powiedzą ci, którzy go znali. Z drugiej strony żal. Bo tyle śmierci było w tamtym roku: Tomek Kowalski, Maciej Berbeka, Peter Sperka, Artur Hajzer, a potem on.
Wojciech Kurtyka jest znany z jednoznacznego artykułowania poglądów. To, co myśli o himalaiźmie czy wspinaniu można łatwo wyłowić z jego nielicznych publikacji czy jeszcze rzadszych wywiadów. Kiedy zatem w 2014 roku (poniekąd w konsekwencji wydarzeń z 2013 na Broad Peaku) opublikowana została w Gazecie Wyborczej rozmowa Jacka Hugo-Badera z filozofem i etykiem, profesorem Jackiem Hołówką, w której ten ostatni dość szorstko potraktował całe środowisko himalajskie, naturalnym kandydatem na polemiczną potyczkę wydał nam się właśnie Kurtyka. Poniższa publikacja pojawiła się na naszych internetowych łamach w 2015 roku i jest kompilacją wypowiedzi Wojtka Kurtyki będących naturalnymi ripostami dla fragmentów wywodów prof. Hołówki.
Ludzie od zawsze próbowali przebyć z jednego punktu do drugiego jak najkrótszą drogą i w jak najszybszy sposób. Kiedy na przeszkodzie pojawiały się góry, zaczęto przystosowywać je do chodzenia i transportowania dóbr. Gdy szlaki okazywały się zbyt trudne, i na to znaleziono sposób aby poruszać się po nich bez dodatkowych wspinaczkowych akcesoriów, zaczęto instalować sztuczne ułatwienia: mosty linowe, liny poręczowe oraz drewniane, a z czasem stalowe stopnie.
