Nazwa najnowszej pozycji książkowej wydawnictwa Express Map sugeruje, że znajdziemy w niej mapy poszczególnych pasm górskich. Faktycznie, tylko pobieżnie kartkując atlas, natrafimy w nim na mniej lub bardziej dokładne mapy regionów, grup górskich czy nawet szczytów. Nie jest to jednak opracowanie typowo kartograficzne.
Trzydzieści kilometrów przed Andorą znajduje się znakomity sektor wspinaczkowy, którego nazwa pochodzi od trzech średniowiecznych mostów przebiegającego przez Pireneje szlaku handlowego. Główna pochylnia przewiesza się prawie nad samą rzeką Segre i oferuje światowej klasy wspinanie.
„Czułem jakbym był półprzeźroczysty – jak duchy ...” Także takie zdanie znajdziemy w tej osobliwej 'księdze Tatr'. Włodek raz jeszcze, niestety ostatni, ujawnia małe elementy swoich szerokich zainteresowań Tatrami i bogatej wiedzy o nich. Jak zwykle opowiada z pasją o tej najdłuższej tatrzańskiej drodze wspinaczkowej. Książka zresztą jest tak sformułowana, jak opis jednej drogi właśnie. Nie jest obszerna – w sam raz by dało się ją zabrać na grań. Można powiedzieć, że jest dla tych którzy chcą przejść grań 'w ciągu'. Z drugiej strony jest też czytelna, dla planujących przejście tylko niektórych jej odcinków.
Nowa seria Travelbooki wyd. Bezdroża. Wskaże najważniejsze atrakcje, podpowie, czego szukać poza głównymi szlakami i wprowadzi w świat miejscowych obyczajów.
Bieszczady to jeden z najbardziej dzikich i tajemniczych zakątków Polski. Ich położenie i bieg historii zadecydowały, że są niepowtarzalne niemal pod każdym względem.
Nowy "Taternik" jest wyjątkowo obszerny (140 stron) i tematycznie bogaty. Można powiedzieć, że jest to numer podwójny, gdyż pismo nie ukazało się z końcem roku.
„Bujdałka... Nie ma słownika terminów literackich, w którym by taki termin występował, a przecież nie ulega wątpliwości, że stała się bujdałka (w dwudziestoleciu międzywojennym) w sensie struktury gatunkowej samoistną formą wypowiedzi literackiej taterników – amatorów pióra, i nie tylko amatorów zresztą, bo i profesjonaliści poważnie traktujący pisanie z jej dobrodziejstw korzystali” – napisał we wstępie do „Czarnego szczytu”, antologii prozy taternickiej lat przedwojennych, najwybitniejszy polski badacz literatury górskiej, profesor Jacek Kolbuszewski. Całkowita zgoda.
Ten mało zauważany gatunek wypowiedzi literackiej wbrew swej „niepoważnej” nazwie, odegrał w latach międzywojennych doniosłą rolę w rozwoju polskiej literatury górskiej.
W drugiej części naszego cyklu zapraszamy na Żytnie Skały, które aktualnie przeżywają swoją drugą – a właściwie czwartą - młodość, dzięki przeprowadzonym niedawno pracom ekiperskim. Najbardziej aktualne topo znajdziecie w najnowszych GÓRach 2/201.
Kiedy orzejeżdżamy przez dolinę rzeki Segre na wysokości Oliany, otwiera się wspaniały widok na panoramę Pirenejów. Wokół pełno jest wapiennych ścian, których wysokość osiąga 600 m n.p.m, tutaj znajduje się znakomita koncentracja dróg wielowyciągowych, głównie na własnej protekcji. Jedną z najpiękniejszych skał w dolinie jest Contrafort de Rumbau koło miejscowości Oliana – przewieszony mur pomarańczowego wapienia zalany niebiesko-szarą szatą naciekową, osiągający 50 metrów wysokości. Obecnie po Santa Linya jest to najtrudniejszy sektor świata, wciąż wzbogacany o nowe ekstremy.
Nazwa Kalamarka skojarzyła mi się z czymś dzikim, egzotycznym i odległym. Zapachniała Orientem, a może zabrzmiała, jakby była rodem z Amazonii? Nie potrafiłem konkretnie umiejscowić owej tajemniczej destynacji. Jakże wielkie było więc moje zdziwienie, gdy dowiedziałem się, że leży niecałe 200 kilometrów od granicy z Polską – na Słowacji – i że majówkę spędzimy właśnie tam!
Ukazał się właśnie najnowszy numer Biuletynu Uniwersyteckiego Klubu Alpinistycznego – BUKA nr 16.
Spektakularna grota nieopodal wioski Santa Linya została zaadoptowana dla wspinania kilkanaście lat temu, głównie za sprawą Victora Fernandeza i Daniego Andrady. Z początku utrzymywany w tajemnicy sektor, stał się obecnie jednym z najbardziej znanych na Świecie miejsc oferujących ekstremalne trudności.
Ruszamy z kolejnym cyklem na serwisie goryonline.com. Tym razem zapraszamy do odwiedzania mniej znanych rejonów jurajskich. Na pierwszy ogień polecamy Januszkową Górę koło Olkusza.
Tatry. Tatrzańskie szczyty. Taternicy i ich cele. Kolejne ściany, dziewicze formacje, nowe, coraz trudniejsze, jak najtrudniejsze drogi. Otóż to. Ludziom gór szybko przestał wystarczać sam fakt zdobycia szczytu. W historii taternictwa coraz ważniejszą stawała się kwestia: którędy? Kolejne generacje wspinaczy podnosiły poprzeczkę wyżej i wyżej. Dziś dawno już zapomniano o pokutującym przez lata przekonaniu, jakoby skrajnie trudny szósty stopień miał stanowić, jak niegdyś pisał Janusz Kurczab, „non plus ultra dla najlepszych”, czyli absolutny limit ludzkich możliwości.
Powoli zbliża się V edycja Memoriału Andrzeja Skwirczyńskiego. Wkrótce będzie wiadomo więcej. Na zachętę do uczestnictwa w piątej edycji, mamy dla was relację Andrzeja Mirka z zeszłorocznego Memoriału.
Długo oczekiwany drugi tom kultowego poradnika „Bezpieczeństwo i ryzyko w skale i lodzie” właśnie trafił do księgarń.
