Chcesz pojechać do Rio de Janeiro i wziąć udział w ekstremalnych outdoorowych projektach z najlepszymi sportowcami na świecie? Podejmij wyzwanie adidas!
Tatry. Tatrzańskie szczyty. Taternicy i ich cele. Kolejne ściany, dziewicze formacje, nowe, coraz trudniejsze, jak najtrudniejsze drogi. Otóż to. Ludziom gór szybko przestał wystarczać sam fakt zdobycia szczytu. W historii taternictwa coraz ważniejszą stawała się kwestia: którędy? Kolejne generacje wspinaczy podnosiły poprzeczkę wyżej i wyżej. Dziś dawno już zapomniano o pokutującym przez lata przekonaniu, jakoby skrajnie trudny szósty stopień miał stanowić, jak niegdyś pisał Janusz Kurczab, „non plus ultra dla najlepszych”, czyli absolutny limit ludzkich możliwości.
Powoli zbliża się V edycja Memoriału Andrzeja Skwirczyńskiego. Wkrótce będzie wiadomo więcej. Na zachętę do uczestnictwa w piątej edycji, mamy dla was relację Andrzeja Mirka z zeszłorocznego Memoriału.
Długo oczekiwany drugi tom kultowego poradnika „Bezpieczeństwo i ryzyko w skale i lodzie” właśnie trafił do księgarń.
Od rozdania Złotych Czekanów minął już ponad tydzień. Wróćmy do tego wydarzenia, aby krótko przeanalizować, czym kierowało się jury, nagradzając w tym roku dwie wspinaczki – Rafała Sławińskiego i Iana Welsteda na K6 West oraz Ueliego Stecka na Annapurnie.
Wokół malowniczej wioski położonej nad zalewem piętrzą się turnie o wysokości przekraczającej 120 metrów, które przecina siatka dróg wielowyciągowych. Oprócz tego St Llorenc oferuje spory wybór dróg sportowych rozlokowanych w kilku sektorach.
W sobotę 29 marca w Courmayeur odbyła się uroczystość wręczenia Złotych Czekanów. Galę z właściwą sobie gracją, swadą i niewymuszonym profesjonalizmem poprowadziła gwiazda włoskiej telewizji, a zarazem miłośniczka sportów przestrzeni – Kay Rush. Organizatorzy zadbali także o niebanalną oprawę muzyczną eventu. Czasem skocznie, innym razem refleksyjnie, ale zawsze ekspresyjnie przygrywała lokalna kapela łącząca elementy włoskiej piosenki, folku rodem z Doliny Aosty z para-aktorskimi melorecytacjami oraz wokalizami.
Powoli, ale wcale nie niepewnie całe moje wspinaczkowe życie zmierzało w bardzo określonym kierunku. Prawie tak jak z drogami, co zawsze kres mają w Rzymie, tu też nie było mowy o odwrocie i z duszą na ramieniu wybrała się w końcu w moją wymarzoną wyprawę do Doliny Yosemite. Przygotowania do wyjazdu szły nadzwyczaj sprawnie. Forma, sponsorzy i sprzęt - wszystko dopisało. Jak zwykle wybrałam się sama, bo gdy jeździ się w pojedynkę przygody przytrafiają się chętniej...
Położony niedaleko wybrzeża mur skalny jest zdecydowanie jednym z najbardziej atrakcyjnych miejsc do wspinania w tej okolicy. Malownicze otoczenie, spokój i znakomitej jakości wspinanie tworzą tu wyjątkową scenerię, a dojazd w godzinę ze Siurany czy Margalef czyni ten sektor dobrą alternatywą na deszczowe i chłodne dni.
Idea wypraw na K2 ma w Polsce długie tradycje. Komitet Himalajski KW PTT, głównie za sprawą Adama Karpińskiego, starał się o zezwolenie na ten szczyt od roku 1936. Niestety, w latach 1938–1939 zostało ono przyznane Amerykanom i pierwsza polska wyprawa w Himalaje pojechała na Nanda Devi (1939). Premierowa ekspedycja polskich alpinistów na drugi szczyt świata odbyła się dopiero w 1976 roku, a pierwszy wspinacz z Polski stanął na nim 10 lat później. Dotychczas na K2 wspięło się 10 naszych himalaistów. Czterech z nich zginęło w górach, w tym dwóch podczas zejścia z K2.
Położony na uboczu Margalef jest jednym z najnowszych rejonów w tej części Hiszpanii, prace eksploratorskie ruszyły tu około dziesięciu lat temu. Znakomita jakość zlepieńca i ciekawy rodzaj wspinania szybko przyciągnął wielu wspinaczy poszukujących urozmaicenia od wapiennych formacji. Dzisiaj Margalef jest jednym z najpopularniejszych ogródków wspinaczkowych na Świecie, a liczba dróg cały czas rośnie (w tym momencie jest ich około 1200). Głównym eksploratorem jest Jordi Pou, właściciel miejscowego refugio, który obija drogi z wpływów ze sprzedaży przewodnika.
Kiedy ktoś pyta mnie, co uznaję za swój największy górski sukces, bez wahania odpowiadam: „wejście na K2”. Dzień 14 sierpnia 1996 był przełomowy w mojej wysokogórskiej karierze. Zrealizowałem marzenia i osobiste ambicje. O zdobyciu „góry gór” zacząłem myśleć wiele lat wcześniej. Inspiracją była lektura książki Waltera Bonattiego „Moje Góry”.
14 sierpnia 1996 roku Ryszard Pawłowski i Piotr Pustelnik stanęli na wierzchołku K2 po pokonaniu drogi północnym filarem. Cztery dni wcześniej szczyt osiągnął kierownik międzynarowodej wyprawy, w której brali udział – Krzysztof Wielicki. Oto wspomnienie Piotra Pustelnika z wejścia na „górę gór”, które opublikowaliśmy w 2003 roku.
Ukazała się publikacja autorstwa Krzysztofa Sasa-Nowosielskiego pt."Krótki przewodnik po dietetycznych strategiach wspomagania treningu we wspinaczce sportowej". Niniejsza publikacja jest rekomendowana przez Komisję Wspinaczki Sportowej PZA.
Położony w sercu parku krajobrazowego masyw góruje nad okolicą. Ściany rozciągające się na długości 10 km i osiągające wysokość 150 m oferują duży wybór dróg wielowyciągowych na własnej asekuracji, a sektory sportowe należą do najciekawszych w okolicy.
Ukazał się nowy przewodnik wspinaczkowy po Tatrach, opisujący Sławkowski Szczyt. Autorem publikacji jest doświadczony, zasłużony i wciąż wyjątkowo aktywny slovenský horolezec, Pavol Jackovič.
21 lutego Sławomir Cyndecki, Jacek Jania i Jan Muskat przeszli Superściek na Kazalnicy Mięguszowieckiej w czasie 15,5 godziny. Jest to prawdopodobnie dopiero dziewiąte (ósme zimowe) przejście te legendarnej drogi. Z tej okazji postanowiliśmy przypomnieć jej ciekawą historię.
