2024-11-12
GÓRY
Hohe Wand - nie tylko dla orłów
Komentarze
0
7 luty. Około pierwszej w nocy ostrożnie schodzimy metalowymi drabinami. Smagani lekkim wiatrem wypatrujemy ich końca oraz depozytu sprzętu sterczącego gdzieś w dole. Atramentowe niebo i lodowiec mrożą straszliwie zapierając dech w piersiach. Dopinamy narty i maszerujemy w ciemnościach wyczuwając gdzieś tam północną ścianę.
Nasza ściana, dzień przed... Fot. arch Adam Bielecki, Jacek Czech
Południe. Jacek przechodzi lodowe trudności pomiędzy pierwszym i drugim polem lodowym, kiedy pierwsze płatki śniegu bajkowo, bezszelestnie, delikatnie opadają na nasze ubrania. Półtorej godziny później, kiedy docieram do Jacka, rozpoczyna się bitwa. Ilość zapowiadanego opadu już po godzinie była wielokrotnie większa, a śnieżyca dopiero zaczynała się rozkręcać. Masy spadającego śniegu w naszej rynnie i na polu lodowym wielokrotnie wyrywają nas z pazurów naszych raków i czekanów, tylko lina zjazdowa ratuje nas przed przepaścią. Zamykamy oczy, przytulamy się, zasłaniamy, ale to nic nie daje, trzeba robić swoje czyli spieprzać.
Zespół w ścianie. Fot. arch. Adam Bielecki, Jacek Czech
Północ. Szczęśliwi, ostrożnie wchodzimy metalowymi drabinami do schronu le Leschaux. Boże znów się udało.
21 luty. U kresu pięknej, ciepłej, bezwietrznej i rozświetlonej księżycem nocy, oszpejeni, około piątej rano Adam potwierdza: Jacku, możesz iść.
Adam "na zwiadach". Fot. arch. Adam Bielecki, Jacek Czech
Znane mi pole lodowe prowadzę z lotną do momentu braku sprzętu, pod kominem prowadzenie na lotnej przejmuje Adam. Koniec drugiego pola i znów ja wychodzę na prowadzenie. Kilkadziesiąt metrów lodu tego pola doprowadza mnie do ścianki problemowej. Oj wygląda to źle.
Drugie pole lodowe. Fot. Adam Bielecki, Jacek Czech
W oryginalnym wariancie sucho, więc próbuję lekko z prawej. Ślady poprzedników w postaci haków wyznaczają linie mojej wspinaczki. Początkowo wspinam się klasycznie, środkową część przechodzę jednak hakowo (A1) w końcówce znów przechodzę do klasyki. Kiedy Adam dochodzi okazuje się, że zajęło nam to dwie godziny, a tu już grubo po południu.
Jacek w trudnościach. Fot. arch. Adam Bielecki, Jacek Czech
Teraz prowadzi Adam i już wiemy, że zjazd, wycof tą ścianą to trupia czaszka. Lód jest kruchy, cieniutki, niezwiązany, a osadzone śruby na ogół skracamy. Wolnym tempem docieramy do końca trzeciego pola lodowego. Zmęczony azeruję suche zacięcie ponad nim i kluczowy trawers w lewo. Przesztywniona lina wymaga stanowiska. Kolejne kilkaset metrów na czuja, formacjami wiodącymi już na lotnej z tylko jedną zmianą prowadzenia pokonujemy w lodowatej wichurze już w ciemnościach. Około 21 Adam zakłada asekurację na starych pętlach głazu szczytowego, aby mnie ściągnąć.
Włoska strona, tędy schodziliśmy. Fot. arch. Adam Bielecki, Jacek Czech
Szesnaście godzin partnerskiej więzi wspinaczki, walki, modlitwy, transu. Dziesiątki godzin podejść, zejść, wycofów, przejazdów, rozmów, planów, dyskusji. Setki godzin treningu …
Nasza ekipa "po robocie". Fot. arch. Adam Bielecki, Jacek Czech
Dziękuję WAM:
żono moja kochana, Halinko za Twą obecność zawsze i wszędzie;
Adamie Bielecki za Matterhorn i Grandes Jorasses, Kacprze Tekieli za Matterhorn i Tobie synu Jacku Józefie Czech za Eiger.
Dzięki Ci dobry Boże za wielu przychylnych mi ludzi i ich pomoc, modlitwy, kibicowanie, trzymanie kciuków, domową opiekę Eli w Zurichu i Chloe w Chamonix.
Z górskim pozdrowieniem: Jacek Czech „W SKALE”
