Południowa Midi (AIGUILLE DU MIDI)

Południowa Aiguille du Midi (3842 m) to ściana jakich wiele w masywie Mont Blanc. Można by nawet powiedzieć, że byłaby to ścianka nie warta wspomnienia, gdyby nie jej położenie. Pomimo tego, że podobnej wielkości urwisk jest w rejonie kilkadziesiąt, to akurat to umiejscowione jest nie dość, że bardzo wysoko, to jeszcze zaledwie 20 minut od stacji kolejki... 20 minut schodzenia. Z tego powodu jest to chyba najbardziej popularna skalna ściana w całym masywie Białej Góry. Dwieście metrów doskonałego granitu o południowej wystawie, w odległości gwarantującej zainteresowanym powrót do Chamonix na późny lunch, sprawia, że w słoneczny dzień (nie tylko wakacyjny – pierwsze czysto skalne wspinaczki na Midi zdarzają się już w marcu...) ściana obwieszona jest zespołami jak choinka na Boże Narodzenie...

Jednak na Midi warto wspiąć się z co najmniej trzech powodów. Jest to świetne pole do aklimatyzacji. Rano wyjeżdżamy kolejką, a o godzinie 10 jesteśmy już w ścianie. Z powrotem w namiocie znajdziemy się nie później niż o 17. Po drugie jest to doskonały cel dla tych, którzy chcą rano obudzić się na kampingu w Dolinie, a wieczorem nań powrócić – bez konieczności noclegu na lodowcu. Wreszcie jest to wspaniała możliwość wspinaczki w niepewną pogodę – wtedy, kiedy zaczyna się chmurzyć, ale jeszcze nie pada i nie słychać grzmotów. Ewentualny wycof ze ściany zajmuje mniej niż 45 minut.
Jeżeli chodzi o historię zdobycia ściany, to pionierskim dokonaniem może poszczycić się „ikona rejonu Mont Blanc”, czyli Gaston Rébuffat oraz Maurice Baquet, który to zespół wynalazł przejście przez gładzie południowej ściany już w roku 1956. Trudności ówczesnego przejścia oceniono na TD, VA1 (obecnie coś pomiędzy 6a+ w skali francuskiej a VII w UIAA). Sam Rébuffat tak wówczas komentował tę wspinaczkę: „W roku 1956, gdy ściana pozostawała jeszcze dziewicza, M. Baquet i ja mieliśmy przeczucie, że jest to wspaniała płyta, na której dane nam będzie przeżyć najbardziej imponującą, najświetniejszą wspinaczkę. Mieliśmy rację: wspinanie, a nawet samo znalezienie się w samym środku tych płyt, stanowi niebywałą przyjemność z uwagi na ich kształt i otoczenie, fakturę i niesamowite barwy granitu”. Tamten nieco sielankowy obraz obecnie uległ wyraźnej zmianie, trzeba rzec, na gorsze. Jednak do dziś można tu zakosztować niewyobrażalnej przyjemności wspinania w jedynych w swoim rodzaju, wspaniałych, pomarańczowych granitowych ciosach, zażyć przestrzeni i przygody w prawdziwie alpejskiej scenerii.
W niedługim czasie po pionierskim dokonaniu Francuzów ścianę przecięły dwie kolejne ważne, niezwykle popularne do dzisiaj realizacje (opisujemy je na kolejnych stronach): powstała rok później Droga Contamine (VA1 albo 6c), a także Droga Mazeaud z roku 1963. W następnych latach sukcesywnie przybywały kolejne, coraz trudniejsze propozycje. Obecnie zerwy te, niczym nasza Zamarła Turnia, pokryte są gęstą siatką dróg. Do najpopularniejszych wspinaczek (poza wspomnianymi wyżej) należą: mega-klasyk Ma Dalton 7b+, z niezwykle „fotogeniczną” pięciometrową rysą w dachu, Ballade pour Aurelia 7a+, Super Dupont 6c oraz Le Dame du Lac 6b+.
Z uwagi na bliskość kolejki oraz zagęszczenie wielu innych ciekawych ścian w okolicy plateau pod filarami Aiguille du Midi przeistacza się latem w małe miasteczko namiotowe. W pogodny dzień panuje tu gwar, a najpopularniejsze drogi są oblegane do tego stopnia, że dochodzi już do ich wyślizgania! Wielodniowe biwakowanie, pomimo swych utrudnień, jest bardzo popularne i wyjątkowo w tym miejscu wciąż jeszcze tolerowane. Niezbędne są wszakże dobry śpiwór i namiot, gdyż nocne przymrozki (nawet w granicach –15o C) nie są tu czymś wyjątkowym. W nagrodę otrzymujemy możliwość wspinania się tuż nad własnym „domkiem” i prawdziwie alpejskie widoki. Jeśli tylko ktoś dobrze znosi tłok i hałas na lodowcu, będzie zachwycony...

Drogi na południowej ścianie Aiguille du Midi

1. Midi sonne (6b, 180m)
I p. Jean-Luc Amstutz, Romain Vogler (IX 1988);
2. Jet sept (7a, A0, 200m)
Ubezpieczona od góry (prawie w całości) przez Pascal Gravante, Romain Vogler (w X 1988);
3. Midi mélodie (6c+, 200m)
Ubezpieczona od góry przez Gérard Long, Romain Vogler (28 VI 1986);
4. La dame du Lac (6b+, 200m)
I p. Gérard Long, Romain Vogler (30 VI 1982);
5. Ya pas le feu au lac (6c, 140m)
I p. Francek Knez, Janez Crepinsek, Jose Zupanz (24 VII 1977);
6. Le fou de l’Aiguille (7a, 150m)
Ubezpieczona od góry przez Gérard Long, Romain Vogler (26 VI 1986);
7. Quand Yanick s’en même (7a, 180m)
Ubezpieczona od góry przez Gérard Long, Romain Vogler (w X 1988);
Pierwszy wyciąg osiągamy ze zjazdu po wspięciu się droga Mazeaud.
8. Droga Mazeaud (6c+/7a, 150m)
I p. P.Lafond, Pierre Mazeaud, A.Tsinant (27, 28 VIII 1963)
9. Ma Dalton (7b+, 120m)
I p. Gérard Hopfgartner, Michel Piola (9 VII 1984);
10. Calamity James (6b+, 30m – wariant do Ma Dalton)
I p. Muriel i Michel Piola (wiosna 1986);
11. Ballade pour Aurélia (6c+/7a, 200m)
Ubezpieczona od góry przez Gérard Long, Romain Vogler (6 IX 1986);
12. Super Dupont (6c, 160m; po połączeniu z drogą Monsieur de Mesmaeker 7b)
I p. Michel Piola, Pierre-Alain Steiner (8, 9 V 1984);
13. Droga Baquet/Rebuffat (6a, 200m)
I p. Maurice Baquet, Gaston Rebuffat (13 VII 1956);
13’. wariant obejściowy do drogi Rebuffata
14. Monsieur de Mesmeaker (7c, 200m)
I p. Michel Piola, Pierre-Alain Steiner (10, 11 IV 1982)
15. La paix roquet (7b, 140m)
Ubezpieczona od góry przez C.Dat, P.A.Rhem (19 VI i 5 VIII 1986);
16. Droga Contamine (6c, 200m)
I p. Marcel Bron, C.Bozon, AndréContamine (1 X 1957);

DROGI NIE WIDOCZNE NA ZDJĘCIU (PO PRAWEJ STRONIE):

17. Julez de chez Smith d’en face (6a, 70m, po połączeniu z drogą Contamine - 6c)
I p. Gérard Hopfgartner, Michel Piola (16 IV 1983)
18. Jeanne sa voisine (6c, 160m)
I p. Jean-Luc Amstutz, Gérard Long, Romain Vogler (lato 1986 i 1989);
19. Droga Kohlmanna (6c, 160m)
I p. M.Brebant, P.Kohlmann, B.Mevel (17 VII 1960);
20. Droga Hiszpańska/Digestive Crack (5+, 160m, po połączeniu z drogą Kohlmanna – 6a)
I p. R.Barcelo, F.Montolin, J.Sanchez (16 VIII 1968); I p. drogi Hiszpańskiej z Digestive Crack: C.Pibarot, J.-O. André, G.Perroux, P.Pibarot (lato 1990);
21. A l’ombre des cocotiers (6c, 90m wariant)
Ubezpieczona od góry przez Gérard Long, Romain Vogler 20 VII 1989;

Uwagi:
Długość dróg podana tylko dla niezależnego od innych dróg terenu.
Topo ściany wrysowane w dużej mierze na podstawie przewodników Michela Pioli.
Po szczegółowe informacje i schematy odsyłam do Biura przewodników w Chamonix (Maison de la Montagne) i przewodników Michela Pioli Le Topo du massif du Mont Blanc, tomy I i II.

Opracowanie topo: Jakub Radziejowski

Więcej o AIGUILLE DU MIDI w: "Góry", nr 8 (135) sierpień 2005

(kg)